დღეს დავამთავრე ჩემი ერთ-ერთი ჩანახატი, ნოველა, თუ არც შეიძლება დავარქვათ. ვუყურებდი ჩემს ნაჯღაბნს და ის ძველი ნაჯღაბნები გამახსენდა, აზრს მოკლებული მაგრამ გულწფელი რომ იყო, ის ჩანახატები გამახსენდა სენტიმენტალურ ხასიათზე რომ ვწერდი და მერე წაკითხვისას გულში სიამაყე მეღვრებოდა
მეტიჩარა რომ იქნები დარჩები ბოლომდე .პირველი სიტყვები მეტიჩარაზე
არვიცი რა შეიცვალა ჩემში,იქნებ არც შეცვლილა. იქნებ დავიხვეწე ან პირიქით, მაგრამ ჩემი ნაწერები აღარ გავს იმ გულისტკივილით დაწერილ ჩანაჯღაბნებს. გადავხედე ბოლოდროინდელ პოსტებს და უფრო ჩახლართული, სევდიანი და დრამატული მეჩვენა
არ გავს იმ პატარა ისტორიებს ლაღად რომ ვწერდი, ჭრელი ფოტოებით ვავსებდი, და გულის ფანცქალით ველოდებოდი პირველ კომენტარს..”ოცნების წუთები ” ერთ-ერთი იმათთაგანი
გამახსენდა დღეები როცა საკუთარ ტკივილზე საზოგადოდ ვწერდი, როცა ვინმე მომეწონებოდა და იმსაღამოსვე კლავიატურას ვაჩხაკუნებდი “libertos” ერთ-ერთი გამოვლინება ასეთი დღეების.
გამახსენდა ის შერგრძნება როცა უამრავი აზრი გერევა თავში და არიცი რომელი ერთი ამოირჩიო, როცა უბრალოდ გრძნობებს მინდობილი წერ წერ და წერ. და ამით უბრალოდ სიამოვნებას იღებ
რა მოხდა? არვიცი.. რამ შემცვალა? არ ვიცი. თუმცა შეცვლილსაც აქვს თავისი ხიბლი
“shit! ” ერთ-ერთი ჩახლართული და დეგენერატული პოსტი რომელიც განსაკუთრებულად მიყვარდა. შეიძლება ითქვას ყველაზე მეტიჩრულიც კი.
“მოკლედ ეს პოსტი იქება ,ყველაზე დეგენერატული რასაც წაიკითხავ ოდესმე ,მაგარამ იციც რა მინდა სულ დეგენერატობები ვწერო ,უი ხო გამახსენდა რისი დაწერა მინდოდა, უნდა მეფილასოფოსა( თუ როგორცაა) ” რომ რატომ ხდება რომ ამდენი ადამაინი გახვევია გარს და მაინც მარტო ხარ და ბლა ბლა ბლა..”” იცი რას გავს? შენს ძველ დღიურს კითხულობდე და ის განცდები ხელახლა გეუფლებოდეს. მართლაც კარგი შეგრძნებაა. შუალედი სულ მხოლოდ 1 წელია მაგრამ ჩემთვის თითოეული დღე წლებს უდრის წინასტან შედარებით
“მძულს და მაინც ეგოსიტი ვარ, მძულს და მაინც ეჭვიანი ვარ.” ეგოისტად დავრჩი ,აი ეჭვიანობის კი არვიიც. ალბათ ეს პოსტი ისევ შემეფერება რადგან ამ საკითხში არ შევცვლილვარ.ისევ ისეთი გადარეული ად არეული დავდივარ “ეგოისტური”
ვწერდი განცდებზე,გრძნობებზე ისევ განცდებზე და ისევ გრძნობებზე დაყრდნობით
“ჩემი ცხოვრება დღითიდღე იცვლება. მეც ვიცვლები მაგრამ არმინდა არმინდა გესმის.” ოოო ასეთიც დამიწერია მართლაც არმინდა ,მაგრამ მაშინ შეგუებამიჭირდა შეცვლილი თამუნასი ,ახლა კი ალბათ ალღო ავუღე “ძვწ -ახწ:)” ერთ-ერთი სმაილიანი პოსტი: ))
“ოხ ეს მეოცნებენი. და რა რეალობა? არვიცი არვიცი”
“აჩვნეთ ჩემი თავი მსოფლიოს და…”
“რა სურთ ქალებს?“(ერთ-ერთი უსაყვარლესი ჩემთვის)
გოგოები, ოხ ეს გოგოები.ზოგისთვის დიდი თავსატეხნი ზოგისთვის გართობის საუკეთესო საშუალება..და მაინც იცით რა ჩვენ გოგოები ვართ,და ყოველთვის დავრჩებით ისეთი ამოუცნობები როგორებიც ახლა ვართ.(ჩემი დიადი აზრი:დ)
“ჩემთვის საყვარელი სახის ჰეროინი ხარ” (პოსტი რომლითაც სულ ვამაყობდი)
“თვალებს ვხუჭავს და ვერ გიხსენებ,თვალებს ვახელ და ამ უაზრო ცხოვრებას ვხედავ, არ მინდა დამავიწყდე.რატო გაქრა შენი სახე? აბა გულს რა ახსოვს? აღარც დიალოგი მახსენდება აღარს ციტყვები,ვერც შენს სახეს ვხედავ მაშ როცა გიხსენებ გული რატომ მითბება? ან ჩემს ტუჩებს ღიმილი რატომ ეფინება? ამდენ კითხვას ვინ გასცემს პასუხს? შენ” ( ხომ გითხარი . გრძნობები გრძნობები: )))
“რა უქნა “მეტიჩარამ” ჩემს ცხოვრებას?”
“რა უქნა ჩემს ცხოვრებას მეტიჩარამ? არია და დარია:)”
“ჩამეხუტე რა.” (თავისუფლად შემიძლია ვთქვა ჩემთვის უსაყვარლესი პოსტია)
მოკლედ ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო შენც კარგად მიხვდებოდი რისი თქმა მინდა ამით. მე უბრალოდ შევიცვალე და შევეგუე,იმედია შენ ისევე მომყვები როგორც მაშინ გრძნობებით გაჟღენთილ პოსტებს რომ ვარაკუნებდი ხოლმე..
“მეცნიერული თავგანწირვა:)” “სიკვდილმისჯილი” “მე ვიცი როდის მოვკვდები” “სიყვარული? არა რაღაც უფრო მეტი” “მისტიური ბიჭუნა” ესენი კი შეცვლილი მეტიჩარას ისტორიები,უფრო მეტი ჩახლართულობა და ჩემი საყვარელი ფსიქოლოგია
და მაინც მე ისევ ისეთი მეტიჩარა ვარ: ))
მეტიჩარა 