მე ვწვიმვარ და ტომიც (მარიამი)

(რაც მე მუსიკს ჩასმაზე ვიწვალე… ვინც არ გახსნას გაუხმეს ხელი)

მე და ოდნავ მახინჯი ტომი მუსიკაში ვიძირებით. გვესმის სიტყვები, ბგერები, ნოტები… ხან ერთად ვმღერივართ ხან ცალ–ცალკე. მაღალ ბგერებს ვუთმობ, ჩემზე უკეთ გამოდის.

აა უი… იმის თქმა დამავიწყდა რომ მე ვწვიმვარ. როგორ? მეთვითონაც არ ვიცი. უბრალოდ ვწვიმვარ. დიდი და ნაცრისფერი ვარ და როცა ვინმე შემომეჯახება ტირილს ვიწყებ. გულჩათხრობილები ვართ ღუბლები და მტირალები. გუშინაც ვწვიმდი, ზეგაც ვიწვიმებ. ხოგს ვუყვარვარ ზოგს არა, მაგრამ არ მადარდებს. ყველას მაინც არ ვასველებ.

ზოგჯერ მიკვირს ასეთი დებილი როგორ ვარ. ქართულის მასწავლებელი ამბობს, რომ ჩემი სამყარო მაქ, ყველასგან განცალკევებული, იქ შევიყუჟები და არავის არ ვუსმენ. მე თვალებში ვუყურებ და ვხვდები, რომ მას ეს მოწონს. იცის, რომ ყველა ვინც იყო ჩემნაირად ცხოვრობდა. მე არ მიხარია. სულ მარტო ვარ. ხან ქარი მიბერავს, ხან ფოთლები მეყრება სახეში. ზოგჯერ ვწვიმვარ და ვასველებ მხოლოდ იმათ, ვინც მიყვარს. ყველა არ მიყვარს. ზოგადად სიყვარული არსებობს? კი არსებობს ოღონდ ჩემთან არა.

მე მგონი ვიღაც ბიჭი მომწონს, ოღონდ ერთი არა 4. და არვიცი რა ხდება ჩემ გარშემო. არადა ახლა ყველაზე მეტად არ მინდოდა შინაგანი სისუსტის გამოვლინება. ჰოდა ჯობია ყველაფერი დავივწყო. არადა უკვე მეორე კვირაა მძაფრად განვიცდი იმას, რომ დამიბრუნდა ბავშვური დებილობები. მეგონა გავიზარდე.

ტომ, სულ მიჭირს ხოლმე აღიარება, მაგრამ შენ კარგად ვერ მიგებ და ზოგჯერ თავსაც მაბეზრებ. უკვე გადავღეჭე ჩვენი სიმღერები. არა არ მიგატოვებ. მთელი ცხოვრება ერთდ ვიქნებით ალბათ, უბრალოდ ვინმე ახალი ან კარგად მივიწყებული მინდა რომ ჩემი ახლანდელი სიტუაცია სწორად შევაფასო. მედაშენ საუკეთესო მეგობრები ვართ. იმედია გული არ დაგწყდება დროებით უკან რომ გაგაცურო. არა ვიცი გამიგებ, სულ გესმის ხოლმე ჩემი.

ჩემთვის სულერთია რას ვიგრძნობ. მთავარია პეპლები იყოს. პეპლები და რამე ისეთი აი როგორ გითხრა. წარმოიდინე სიცივეში აწითლებული ხელი. ზედ რო დააჭერ თითს და რომ თეთრდება და ნელ–ნელა ისევ წითლდება. რამე მზგავსი ეფექტის მომტანი. მაგალითად სასმელი.