დეპრესიის შესახებ (მარიამი)

ის ამბობს, რომ ჩემზე ცუდი გავლენა მოახდინეს. მე გავლენების და მზგავსი რაღაცეების არ მჯერა. როცა რაღაც გინდა ისედაც აკეთებ. ანდაც ვის უნდა მოეხდინა გავლენა, მარიამს? სისულელეა…

დიდი დრო გავიდა იმის მერე რაც გული ავირიე. განმეორებაზე არ მიფიქრია, იმიტომ რომ გავიცანი ვიღაც ვინც დამაჯერა, რომ მე გამხადარი მახინჯი ვიქნებოდი.

უაზროდ გადაიარა მაგ პერიოდმა. ბევრი რაღაც მეტკინა, მაგრამ ნუ მოგონების დონეზე ღირს.

და მერე მოვიდა დიდი ნაცრისფერი ღრუბელი და მზე შთანთქა თავისი კარგი და ძალიან კარგი ოცნებებით. ხელიდანაც მომჭორდა მზე და დამრჩა სისხლიანი წითელი ხაზები, რომლის არსებობასაც დღემდე კატეგორიულად ვუარყოფ.

მოკლედ ერთ დღესაც გავაანალიზე რაღაც ძალიან ბოროტი, მტკივნეული და ცუდი.

ის მომენტი იყო, ცხოვრების შტეფსელიდან რო გამომაერთეს დროებით.

უსიცოცხლოდ ვეგდე.

არ ვჭამდი, ვერ ვტიროდი, ვერ ვმოძრაობდი, არ ვსწავლობდი, ვერაფერს ვერ ვგრძნობდი.

ერთი მომენტი მახსენდება კარგად:

ვდგავარ მანქანებით გადაჭედილ ქუჩაზე. მთელი სხეულით ვკანკალებ. კედებს ვუყუებ და ისე გადავდივარ. მესმის მანქანების ჩაქროლების ხმა მარა ვერ ვჩერდები. უაზროდ ვკანკალებ. რაღაც მომენტში თვალებიც კი მეხუჭება. აი ახლა დამარტყავს მგონია და მესმის ხმა: გადასვლის დასრულებამდე დარჩა 5 წამი…. გადასვლა დასრულებულია. ტროტუარზე საღსალამათი ავედი მიუხედავად იმისა, რომ მეგონა მოვკვდებოდი. იმ წამს სიკვდილი მართლა მჭირდებოდა. გახსენებაზე ბუსუსები მაყრის.

მერე შევიკეტე სახლში. ერთხელ ვნახე რაღაც ფოტო და ვიფიქრე, მეც გავიჭრი, მეტკინება მაინც. იქნებ რამე ვიგრძნო. ეგრევე ველაპარაკე მარიამს, რომელმაც უემოციო სახით გამლანძღა, მაგრამ ბრიტვის დამზადების უნიკალური მეთოდი გამოვტყუე. მერე ჩაქუჩით ვიჩალიჩე რაღაცები და…

და პირველად 6 ან 7 მარტს გავიკაწრე ხელი. კიარადა თითი. უაზრო მცედლობად ჩავთვალე, იმიტომრომ არაფერი არ მიგრძვნია. მერე როგორციქნა ისევ გავღრუბელდი და ცრემლები მოვიდნენ ჩემთან.

უკვე რომ ვტიროდი სისხლი არ მჭირდებოდა.

მაგრამ… შეჩვევა ცოდნია თურმე.

ჩემი სისხლიანი ცერა თითი, ჩემი ჩასისხლიანებული თვალები, ჩემი დალურჯებული მუხლი, ჩემი თითქმის გატეხილი ნეკნი, ჩემი უაზროდ ცუდი განწყობა. დაა ჩემი ახალი მეგობრები ❤

მოდი ვიტყვი რომ დღეს ყველაფერი კარგადაა, მიუხედავად იმისა, რომ დამრჩა დიდი, წითელი შრამი, სუიცისტური ფიქრები და კიდევ ბევრი შითიზმი.

სამაგიეროდ მკიდია, მკიდია, მკიდია, მკიდია.

იმედია მალე გაჯვამ ჩემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ.

^_^